Πάνος Σ. Αϊβαλής

"Το χρώμα της Αγάπης"

My Books' Collection: 

Σας παρουσιάζω ένα απόσπασμα από το βιβλίο. Το Κεφ. που επιγράφεται "Το χρώμα της Αγάπης" Το χρώμα της αγάπης Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, δεν έμαθα να περιγράφω την αγάπη. Μήπως ο πόνος περιγράφεται; Εκείνο το σούρουπο ήμουν μια φλόγα κινούμενη, μια ζέστη γλυκιά, μια καυτή πλημμύρα. Δεν υπήρχαν διαχωριστικές γραμμές, έρρεε το ρεύμα της ζωής και αγαπούσα όλο τον κόσμο. Δεν υπήρχε χώρος για αμφιβολίες, μικροψυχίες, εγωισμούς. Εκπροσωπούσα αψεγάδιαστα, συγκεκριμένα την ουσία της ζωής. Μέσα σ' αυτό το υπέροχο δούναι - λαβείν που είχα με το περι-βάλλον και τους ανθρώπους, έζησα για κάποιες ώρες τη δυνητική μεγαλοσύνη που υπάρχει εντός μας. 

Ήμουνα το κόκκινο μαγιάτικο γαρίφαλο με τη βαθιά μυρωδιά, η χλιάδα της ανοιξιάτικης νύχτας, η πορεία προς τα χρυσά άστρα, ο χυμός της φράουλας και το χάδι της αύρας. Τότε, που τα τελώνια της μόλυνσης κρατιόντουσαν μακριά, έρωτα αστείρευτο ένιωθα για τα μικρά μυρμήγκια που αλυσιδωτά έφθαναν στις φωλιές τους, για έναν κόκκινο αστερία που βρήκα στο βυθό και που μου έγνεφε ότι ήθελε να δει τον κόσμο της στεριάς, για ένα υπέροχο κοχύλι που έμαθα ότι λεγόταν «γουρουνάκι της θάλασσας» και με το οποίο έφτιαξα το πρώτο μου δαχτυλίδι. Δεν είναι ανάγκη τίποτα να θυμηθώ, όλα είναι ζωντανά μέσα μου. Τότε κατάλαβα, επίσης, ότι δεν υπάρχει διαχωριστική γραμμή μεταξύ τέχνης και ζωής κι ότι η μία είναι ο αντικατοπτρισμός της άλλης. Γνώρισα αξιολάτρευτους ψαράδες που πίστευαν στα δίχτυα τους, ποιμένες και γεωργούς που αγαπούσαν τα ζωντανά και τα σπαρτά τους, γνώρισα επίσης τον άνθρωπο στην πρωτόγονη λιτότητα του δίχως «διανόηση» και άμετρη φιλοδοξία. Θυμάμαι ακόμη ότι όταν έφθανε η ώρα, διαλέγαμε ένα ειδικό σημείο για ν' απολαύσουμε το ηλιοβασίλεμα και τότε μ' έπιανε ένα κλάμα βαθύ και βουβό για τη μέρα που τέλειωνε, για το φως που χανόταν, για τον πιθανό αποχωρισμό, για τις ατέλειωτες αδυναμίες μας. Ένας ολόκληρος ήλιος γινόταν μια κουκίδα στον ορίζοντα κι εξαφανιζόταν. Κι εγώ, ένας ολόκληρος άνθρωπος, ένιωθα ένα τίποτα, ένα μικρό απαρηγόρητο ψίχουλο. Το χρώμα της αγάπης είναι ασημί σαν το φεγγάρι, χρυσαφί σαν τον ήλιο, ροδαλό σαν την αυγή, ουρανί σαν τους αιθέρες, κίτρινο σαν τα ευωδιαστά σπάρτα του Ιούνη, μενεξελί την ώρα της μοναξιάς. 

Δεν μπορώ να διακρίνω το χρώμα της αγάπης, πότε μου φαίνεται ροζ, σαν κείνα τα μαγιάτικα τριαντάφυλλα που μοσχοβολούν και πότε πράσινο, σαν τον κάμπο που ποτίζεται. Αλλοτε πάλι είναι ρουμπινί, σαν το δειλινό και κάποτε είναι λευκό, σαν τα κρινάκια της άμμου... Το χρώμα της αγάπης είναι ανεξίτηλο.

Στείλτε μια κάρτα γεμάτη ζωή.... unicef στηρίζουμε το έργο της

Aνέκδοτο...

Με την ευκαιρια την ημερας της γυναικας,

ΣΥΖΥΓΙΚΗ ΖΩΗ: Ένα αντρόγυνο πήγε σε σύμβουλο γάμου μετά από 20 χρόνια γάμου. Όταν ο σύμβουλος ρώτησε ποιο είναι το πρόβλημά τους, η γυναίκα άρχισε να εξιστορεί με πάθος, ένταση και θλίψη όλα τα προβλήματα που είχαν σε αυτά τα 20χρόνια.... Ότι ο σύζυγος δεν την προσέχει, είναι αδιάφορος, ψυχρός, ότι....
 αυτή νοιώθει μοναξιά, αποξενωμένη, δεν υπάρχει αγάπη πλέον στη σχέση κλπ.
Αφού ο σύμβουλος την άφησε για αρκετή ώρα να μιλάει, κάποια στιγμή σηκώθηκε πάνω, την αγκάλιασε και την φίλησε παθιασμένα!
Ο άντρας παρακολουθούσε με προσοχή χωρίς να αντιδράσει.  σύμβουλος γύρισε στον άντρα και του είπε: "Αυτό χρειάζεται η γυναίκα σου. Μπορείς να το κάνεις αυτό τουλάχιστον 3 φορές την εβδομάδα";
Ο άντρας το σκέφτηκε για λίγο και είπε: "Κοίτα, μπορώ να στη φέρνω Δευτέρα και Τετάρτη, αλλά την  Παρασκευή δεν μπορώ, έχω μπάλα!".