• Αγάπη είναι αυτό που σου προκαλεί απέραντη και αληθινή ευτυχία σε κάθε στιγμή της ζωής σου...Αυτό πού σε κάνει να πιστεύεις ότι ο κόσμος σου ανήκει!'
  • Aγάπη είναι να βλέπεις στα μάτια κάποιου ολόκληρο τον κόσμο. - Ανώνυμος

Παρασκευή 19 Οκτωβρίου 2018

Πώς οι άνθρωποι με δύσκολη παιδική ηλικία καταφέρνουν να ευτυχήσουν

Πόσο άσχημη χρειάζεται να είναι η παιδική μας ηλικία για να μπορούμε να πούμε πως πιθανότατα θα έχουμε μια προβληματική και δυστυχισμένη ενήλικη ζωή; Οι επιστήμονες μελετούν ακριβώς αυτή τη σύνδεση. Τόσοι πολλοί μάλιστα που αυτή η ερώτηση έχει απαντηθεί ξανά και ξανά με διαφορετικούς τρόπους. Έτσι, οι ερευνητές “εφηύραν” ένα ορισμό για το πόσο άσχημη ακριβώς χρειάζεται να είναι η παιδική μας ηλικία για να καταστρέψει το υπόλοιπο της ζωής μας. Προσδιόρισαν 10 σοβαρούς παράγοντες κινδύνου, όπως το διαζύγιο, ένας αλκοολικός γονιός, ένας χρήστης ουσιών στην οικογένεια, σεξουαλική κακοποίηση, βία στο σπίτι, αλλά και ψυχική ασθένεια σε ένα οικογενειακό μέλος – και ύστερα παρατήρησαν χιλιάδες παιδιά για να δουν ποια θα ήταν η επίδραση αυτών των παραγόντων κινδύνου.
Βρήκαν ότι αν ένα παιδί αντιμετωπίζει τέσσερις ή περισσότερους παράγοντες κινδύνου, οι πιθανότητες μιας ευτυχισμένης ζωής είναι ελάχιστες και οι πιθανότητες δυστυχισμένης ζωής υψηλές. Πρόκειται βέβαια μόνο για αριθμούς, στατιστικές, πιθανότητες, αλλά αυτό που οι αριθμοί αποκαλύπτουν είναι ότι αν οι παράγοντες κινδύνου είναι πολλοί, οι πιθανότητες ευτυχίας είναι ξεκάθαρα εναντίον του. Φυσικά, οι πιθανότητες είναι απλά πιθανότητες, και οι έρευνες αυτές δεν έχουν αξιολογήσει άλλες πιθανές θετικές συνθήκες. Αν κάποιος είναι τυχερός, μπορεί να αποχωρήσει νωρίς από το σπίτι, για να βρει την τύχη του κάπου αλλού. Σε αυτό το «τεστ» λοιπόν, εγώ είχα το χειρότερο σκορ, είχα 8 παράγοντες κινδύνου.
Οι πιθανότητες ευτυχίας ήταν ξεκάθαρα εναντίον μου και σύμφωνα με τις έρευνες, δεν θα κατάφερνα πολλά στη ζωή μου. Θα έπρεπε να είχα ήδη γίνει αλκοολικός, να υπέφερα από μείζονα κατάθλιψη, να μην μπορούσα να πετύχω επαγγελματικά ή να μεγαλώσω μια οικογένεια και πιθανότατα να πέθαινα νωρίς, είτε από αυτοκτονία, είτε από αλκοολισμό ή χρήση ναρκωτικών ουσιών. Είχα έναν ψυχωτικό πατέρα και έναν κακοποιητικό, αλκοολικό πατριό. Η μητέρα μου έγινε αλκοολική και χώρισε δύο φορές. Είδα τη μητέρα μου κακοποιημένη. Φρόντιζα μόνος τον εαυτό μου, όσο οι γονείς μου έπιναν. Παρουσίαζα μαθησιακές δυσκολίες, ΔΕΠΥ και δυσλεξία.
Τώρα είμαι 68 ετών και είμαι παντρεμένος με μια καταπληκτική γυναίκα από το 1998. Έχουμε τρία επιτυχημένα παιδιά, εγώ είμαι ψυχίατρος παιδιών και εφήβων και ειδικεύομαι στις μαθησιακές δυσκολίες. Είμαι συγγραφέας 20 βιβλίων που έχουν πουλήσει 2 εκατομμύρια αντίτυπα. Κάνω διαλέξεις, βλέπω ασθενείς καθημερινά στο γραφείο μου και αυτό τον καιρό προσπαθώ να ανοίξω και σε άλλες πόλεις. Και δεν έχω κανένα σκοπό να σταματήσω.
Ποτέ δεν σκέφτηκα πόσο κόντρα πήγα στην «τύχη» και στις πιθανότητές μου. Αλλά τώρα πια που έχω μεγαλώσει και συλλογίζομαι την παιδική μου ηλικία, πρέπει να αναγνωρίσω τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Πώς τα κατάφερα; Τι είχε συμβεί; Πώς πήγα κόντρα στις πιθανότητες; Αυτό που, κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, με έσωσε συμπυκνώνεται σε μια λέξη. Η λέξη είναι: αγάπη – η αγάπη στα πολλά διαφορετικά πρόσωπα και μέρη, τυχαία αγάπη, αγάπη με σκοπό, μακροχρόνια αγάπη, σύντομη αγάπη, αγάπη που ντρεπόμουν ακόμα και να παραδεχτώ, σπασμένη αγάπη που επιδιορθώθηκε – κάθε είδους αγάπη που μπορείτε να φανταστείτε. Και φυσικά είναι αποδεδειγμένο ότι η αγάπη κάνει τη μεγαλύτερη διαφορά για όσους υποφέρουν. Και ευτυχώς είναι δωρεάν και άπειρη. Είναι λυπηρό, ωστόσο, το πόσο δύσκολο είναι ορισμένες φορές το να τη βρούμε και πόσο τη φοβόμαστε.
Προσκαλώ κι εσάς να σκεφτείτε τι είναι αυτό που έκανε για εσάς τη διαφορά, ποιοι κανόνες και ποια εργαλεία σας έχουν βοηθήσει περισσότερο. Εκτός από την αγάπη, υπάρχουν και κάποιες άλλες πιθανές απαντήσεις: είχα φίλους, έμαθα πώς να συγχωρώ, είχα ένα αγαπημένο κατοικίδιο, εργαζόμουν πολύ, είχα υψηλούς στόχους και όνειρα, έκανα ψυχοθεραπεία. Αυτή η ιστορία και χιλιάδες άλλες μας αποκαλύπτουν κάτι ακόμα: πόσο μυστηριώδης, ανεξήγητη, απροσδόκητη και μαγική μπορεί να είναι η ζωή.
Edward Hallowell, 
ψυχίατρος παιδιών και ενηλίκων
_____________
Εναλλακτική Δράση

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2018

Λίαμ Νίσον: «Να ζεις και να αγαπάς καθημερινά, σαν να είναι η τελευταία μέρα σου στη ζωή. Να λες σ’ αγαπώ»

«να ζεις και να αγαπάς καθημερινά, σαν να είναι η τελευταία μέρα σου στη ζωή.»

«Αυτό που έμαθα περισσότερο από όλα είναι είναι να ζεις και να αγαπάς καθημερινά, σαν να είναι η τελευταία μέρα σου στη ζωή. Διότι, μια μέρα, θα είναι η τελευταία».
Ο 64χρονος ηθοποιός Λίαμ Νίσον έχασε τη σύζυγό του Νατάσα Ρίτσαρντσον το 2009, μετά από πτώση που είχε ενώ έκανε σκι. Η διάσημη ηθοποιός είχε αρνηθεί να λάβει αμέσως ιατρική βοήθεια και μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με εγκεφαλική αιμορραγία όταν ήταν πλέον πολύ αργά. Πέθανε στα 45 της βυθίζοντας στο πένθος την οικογένειά της. Ο σύζυγός της δεν ξεπέρασε ποτέ την απώλεια της αγαπημένης του, κατέρρευσε και έγινε αγνώριστος. Επτά χρόνια μετά, αναρτά ένα υπέροχο ποστ στο facebook (σε μια σελίδα που θεωρείται ως η επίσημη σελίδα του στο facebook), όπου μιλάει για την σπουδαιότητα της αγάπης και το πόσο σημαντικό είναι να λέμε «Σ’ αγαπώ» στους αγαπημένους μας καθημερινά και να ζούμε την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία μέρα μας στη ζωή. Διότι, μια μέρα, θα είναι.
  • Κοινοποιήστε στο Facebook
«Λένε ότι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο είναι να χάσεις κάποιον που αγαπάς. Κάποιον που μεγάλωσες μαζί του και τον είδες να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Κάποιον που σου έδειξε πώς να αγαπάς. Είναι το χειρότερο πράγμα που συνέβη ποτέ σε κανέναν. Η σύζυγός μου πέθανε απροσδόκητα. Μου έφερε τόση χαρά. Ήταν τα πάντα για μένα. Αυτά τα 16 χρόνια που ήμουν σύζυγός μου, με έμαθαν πώς να αγαπάω άνευ όρων. Πρέπει να σταματάμε και να λέμε στους συντρόφους μας πόσο ευγνώμονες είμαστε. Επειδή, η ζωή είναι πολύ σύντομη. Περάστε χρόνο με τους συντρόφους σας. Συμπεριφερθείτε τους καλά. Διότι, μια μέρα, όταν κοιτάξετε το τηλέφωνό σας, δεν θα είναι πια στις επαφές σας.
 Εκείνο το οποίο έμαθα περισσότερο από όλα είναι είναι να ζεις και να αγαπάς καθημερινά, σαν να είναι η τελευταία μέρα σου στη ζωή. Διότι, μια μέρα, θα είναι η τελευταία. Ρισκάρετε και ζήστε τη ζωή σας. Πείτε καθημερινά σε εκείνους που αγαπάτε, ότι τους αγαπάτε. Μην θεωρείτε καμιά στιγμή δεδομένη. Η ζωή αξίζει να την ζεις».
Σε παλαιότερη συνέντευξή του, είχε μιλήσει για την απώλεια της συζύγου του:
«Στο σπίτι μας στη Νέα Υόρκη, όποτε ακούω την πόρτα να ανοίγει, γυρίζω το κεφάλι μου και νομίζω πως θα την ακούσω. Ειδικά τα πρώτα χρόνια, κάθε φορά που άνοιγε η πόρτα, πίστευα ότι θα είναι εκείνη. Ακόμα και τώρα, μόλις ακούσω την πόρτα, το κεφάλι μου γυρίζει αυτόματα και περιμένω να την αντικρίσω…». «Της είπα ότι την αγαπώ. Δεν ξέρω αν μπορούσε να με ακούσει. Οι γιατροί μου είχαν πει ότι είναι εγκεφαλικά νεκρή. Της είπα μωρό μου, δεν θα γυρίσεις από αυτό, έσπασες το κεφάλι σου…».

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2018

Η πίστη και η ελπίδα δεν μπορούν να μετρηθούν… αλλά υπάρχουν και μας δίνουν ζωή!

Την περίοδο που ήμουν ειδικευόμενος νευρολόγος διδαχθήκαμε ότι όταν έχει διαγνωστεί μια εγκεφαλική διαταραχή, βασιζόμαστε στην εξέταση όλων των ενδείξεων και των συμπτωμάτων που παρουσιάζει ο ασθενής, επειδή αυτά θα μας βοηθήσουν να εντοπίσουμε το σημείο εκδήλωσης της πάθησης. Εντοπίζοντας την περιοχή του εγκεφάλου όπου συμβαίνει η συγκεκριμένη διαταραχή, μπορούμε να τη διαγνώσουμε με μεγαλύτερη βεβαιότητα και να αναπτύξουμε αποτελεσματικότερες στρατηγικές για τη θεραπεία ή την πρόληψη της υποτροπής της.
Με άλλα λόγια, βρες το, δώσ’ του ένα όνομα, φτιάξ’ το. Πώς μπορούμε όμως να εντοπίσουμε την περιοχή εκδήλωσης ενός νοσήματος που είναι άυλο – και εννοώ τη σκληρότητα, τον πόνο, την ταλαιπωρία – και του οποίου οι ρίζες είναι υπαρξιακές; Μπορούμε να μετρήσουμε την ποσότητα άλατος που περιέχουν τα δάκρυά μας με τα πλέον ευαίσθητα όργανα, αλλά δεν θα καταλάβουμε ποτέ πραγματικά το νόημα της θλίψης. Πώς μπορεί κάποιος να ποσοτικοποιήσει την ελπίδα ή την πίστη ή τη χαρά; Πώς μπορούμε να εντοπίσουμε τις ρίζες της απελπισίας, του μηδενισμού ή των καταστροφικών σκέψεων, προκειμένου να τις εξαλείψουμε οριστικά;
Η ανάγκη για πίστη ενυπάρχει βαθιά στην ανθρώπινη βιολογία, σε σημείο που, ακόμα κι αν δεν την αναγνωρίζουμε, η απουσία της θα μας γίνει γνωστή από μόνη της. Αυτό ήταν ένα μάθημα που έμαθα πολύ νωρίς, αλλά δεν υπήρχε σε κανένα εγχειρίδιο. Φανταστείτε και πάλι το Εβραϊκό Νοσοκομείο του Λονγκ Άιλαντ. Ήμουν ειδικευόμενος. Το έτος 1989. Είχα αναλάβει τη φροντίδα μιας γυναίκας με προχωρημένο μεταστατικό καρκίνο των ωοθηκών. Η Eva ήταν κλινήρης, ικτερική και υπέφερε από ασκίτη, μια συσσώρευση υγρού που προκαλεί διόγκωση της κοιλιακής κοιλότητας.
Σε αυτό το προχωρημένο στάδιο, ελάχιστα πράγματα μπορούσαμε να κάνουμε πέρα από το να αντιμετωπίσουμε τις συνοδές λοιμώξεις, να την ανακουφίσουμε και να περιορίσουμε τον πόνο. Ήταν ζήτημα χρόνου. Καθημερινά, το πρώτο μου μέλημα ήταν να πάω στον θάλαμο νοσηλείας της και να μιλήσω μαζί της, να ελέγξω τις ζωτικές λειτουργίες της, να κάνω τους σχετικούς αιματολογικούς ελέγχους, να της κρατάω το χέρι, να της δίνω ελπίδα και κουράγιο. Κρατούσα σημειώσεις σχετικά με την εξέλιξη της κατάστασής της.
Μιλούσαμε για τον καιρό, για τις νοσηλεύτριες, για την επικαιρότητα. Κάθε φορά που έμπαινα στον θάλαμο, μου χαμογελούσε και μου έλεγε ένα-δυο από τα πολλά ανέκδοτα που ήξερε. Τη ρωτούσα για την οικογένειά της, για τους ανθρώπους στις φωτογραφίες που είχε στο περβάζι, και εκείνη μου μιλούσε πολύ άνετα για τα σημαντικά πρόσωπα της ζωής της. Και όταν ένα κύμα πόνου σάρωνε το σώμα της, εγώ προσπαθούσα να το εμποδίσω ρωτώντας την για τα εγγόνια της. Ένα έπαιζε χόκεϊ. Ένα άλλο ήταν αρτοποιός, καινούριος στο επάγγελμα. Ένα χαμόγελο άνθιζε στο πρόσωπό της καθώς τα περιέγραφε με τρυφερότητα.
Για είκοσι πέντε ημέρες έκανα αυτό το πράγμα – και γι’ αυτές τις είκοσι πέντε ημέρες η ασθενής μου έζησε. Ωστόσο, δύο πράγματα άρχισαν να με βασανίζουν. Πρώτον, η ιατρική εργασία αυτού του είδους δεν θεωρείται τυπικά υψηλής προτεραιότητας για κάποιον που διανύει το πρώτο έτος της ειδικότητάς του. Εμείς οι γιατροί είμαστε λίγο αλαζόνες σε αυτή την πρώιμη περίοδο της σταδιοδρομίας μας (το γνωρίζω ότι ήμουν), και έτσι άρχισα να σκέφτομαι ότι όλες αυτές οι συζητήσεις που είχα με την ασθενή θα γίνονταν καλύτερα με έναν κοινωνικό λειτουργό. Και ασφαλώς η αμιγώς ιατρική αντιμετώπιση των «πραγματικών» ασθενών θα ήταν μια καλύτερη αξιοποίηση του χρόνου μου.
Δεύτερον, αισθάνθηκα αυτή την τρομακτική πίεση, η οποία δεν περιγράφεται με λόγια, που νιώθει κάθε ειδικευόμενος όταν θέλει να βγάλει έναν ασθενή από τη λίστα καθημερινής παρακολούθησης. Όταν έχεις υπό την ευθύνη σου δεκαπέντε με είκοσι ασθενείς, τότε όσο περισσότερους έχεις, τόσο μεγαλύτερος είναι ο φόρτος εργασίας. Πρόκειται για απλά μαθηματικά. Πιέζεσαι να ελαφρύνεις το φορτίο που έχεις επωμιστεί, δίνοντας εξιτήριο στους ασθενείς όσο το δυνατόν γρηγορότερα ή μεταφέροντάς τους σε άλλη μονάδα του νοσοκομείου. Ο σκοπός δεν είναι ευγενής, το γνωρίζω. Ωστόσο όλοι έχουμε αισθανθεί αυτή την πίεση.
Την εικοστή πέμπτη ημέρα είπα στον υπεύθυνο των ειδικευόμενων ότι δυστυχώς δεν μπορούσαμε πια να κάνουμε τίποτα για την Eva. Αυτή ήταν η πικρή αλήθεια. Είτε έπρεπε να μεταφερθεί σε ειδικό κέντρο φροντίδας, είτε να γυρίσει σπίτι της και να τελειώσει τη ζωή της εκεί. Ο υπεύθυνος των ειδικευόμενων ειδοποίησε τον σύζυγό της και συζήτησαν τις πιθανές επιλογές. Θυμάμαι ότι τον έβλεπα πίσω από το διαχωριστικό παραβάν και άκουγα τις αντιδράσεις του. Ήταν πολύ αναστατωμένος. Κανείς δεν θέλει να ακούει τέτοιες ειδήσεις. Εκείνο το βράδυ γύρισα σπίτι μου και επέστρεψα στο νοσοκομείο το πρωί.
Την εικοστή έκτη ημέρα. Εκείνη τη νύχτα η Eva έφυγε από τη ζωή. Επί της ουσίας, δεν είχα κάνει κανένα λάθος. Το γνώριζα. Αλλά η χρονική συγκυρία της απόφασής μου να διακόψω τη φροντίδα της Eva και του θανάτου της ήταν μια υπερβολική σύμπτωση. Αισθάνθηκα τύψεις. Καθημερινά, για εκείνες τις είκοσι πέντε ημέρες, την παρακολουθούσα και της έδινα ελπίδα. Όταν είπαμε στον σύζυγό της ότι δεν ήμασταν σε θέση να κάνουμε τίποτα περισσότερο για εκείνη, είχα τερματίσει ακούσια τη ζωή της ασθενούς μου.
Η Eva σε καμιά περίπτωση δεν θα ζούσε περισσότερο. Όμως, εκείνη η ελπίδα πιθανόν να της έδινε έστω και λίγες ημέρες ζωής ακόμα. Ίσως και λίγες εβδομάδες. Η ελπίδα: αόρατη, άυλη, μερικές φορές χωρίς καμιά ουσία. Τότε αναλογίστηκα, για πρώτη φορά στην ιατρική μου σταδιοδρομία, πόσο σημαντική είναι η δύναμη της πίστης για τη διατήρηση της ζωής – οι πανίσχυρες αλλά αόρατες δυνάμεις που δεν μπορούμε να μετρήσουμε ή να ποσοτικοποιήσουμε, αλλά παραμένουν θεμελιώδεις στον πυρήνα τού είναι μας.
Ως νεαρός γιατρός, ξεκινούσα να κερδίσω τα προς το ζην καταδυόμενος σε έναν κόσμο συγκεκριμένων στοιχείων – που μπορούσαν να εξεταστούν στο μικροσκόπιο, να παρουσιαστούν σε ένα διάγραμμα ή έναν εργαστηριακό έλεγχο, να συνταγογραφηθούν και να δοθούν μέσα σε ένα φιαλίδιο. Όσον αφορά την Eva όμως είχα υποτιμήσει και ελαχιστοποιήσει τη μη κλινική πλευρά της ιατρικής φροντίδας. Οι επισκέψεις μου στον θάλαμο νοσηλείας της, οι ερωτήσεις μου για τα παιδιά και τα εγγόνια της, τα ανέκδοτα που λέγαμε – αυτά τα θέματα που συζητούν οι νοικοκυρές μεταξύ τους – είχαν πολύ μεγαλύτερη σημασία απ’ όσο νόμιζα.
Στην περίπτωση της Eva, το εργαλείο της «ελπίδας» – η προσδοκία ότι θα υπήρχε ένα αύριο και μια επόμενη ημέρα – έγινε ένας παράγοντας που επηρέασε το πώς έζησε και το πώς έφυγε από τη ζωή. Έχουν περάσει δεκαετίες από τότε, αλλά αυτό που έμαθα από εκείνο το περιστατικό δεν το ξέχασα ποτέ. Ανέλαβα τη θεραπεία χιλιάδων ασθενών κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας μου, αυτά όμως που συνεχίζουν να ασκούν τεράστια γοητεία πάνω μου είναι αυτά που δεν μπορούν να μετρηθούν.
Πολύ συχνά, οι γιατροί θεωρούμε ότι αν κάτι δεν είναι μετρήσιμο, τότε δεν είναι πραγματικό ή δεν υπάρχει. Πριν από τον θάνατο της Eva όμως συνάντησα κάτι έντονο. Κάτι πραγματικό και δυνατό. Το οποίο δεν μπορούσε να μετρηθεί. Είμαι πραγματικά ευτυχής για την τεράστια παρακαταθήκη μετρήσιμων ιατρικών μεθόδων που έχω στη διάθεσή μου και μπορώ να τις χρησιμοποιήσω προς όφελος των ασθενών. Σκεφτείτε μόνο πού θα βρισκόμασταν σήμερα χωρίς τον μαγνητικό τομογράφο ή το υπερηχογράφημα Doppler (χρησιμοποιείται για την εκτίμηση του κινδύνου εκδήλωσης εγκεφαλικού επεισοδίου) ή το ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (έλεγχος που μετρά και καταγράφει την ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου).
Αγαπώ τα δεδομένα, αγαπώ την επιστήμη και αγαπώ επίσης τις συγκλονιστικές εξελίξεις που έχουν σημειωθεί με το πέρασμα του χρόνου στον τομέα της ιατρικής φροντίδας. Σήμερα όμως, καθώς κοντεύω να κλείσω την πέμπτη δεκαετία της ζωής μου, πιστεύω περισσότερο από ποτέ άλλοτε ότι υπάρχουν ουσιώδη πράγματα αόρατα στο ανθρώπινο μάτι, και αυτή η συνειδητοποίηση μας επιβάλλει να αναζητήσουμε εκείνα που ο Thomas Moore εύστοχα περιέγραψε ως «τα παραδοξολογικά μυστήρια που αναμιγνύουν φως και σκοτάδι μέσα στο μεγαλείο αυτού που θα μπορούσαν να είναι η ανθρώπινη ζωή και ο ανθρώπινος πολιτισμός». Άλλωστε, ορισμένα από τα σπουδαιότερα αριστουργήματα της τέχνης είναι αυτά που απεικονίζουν μια κατανόηση της σχέσης μεταξύ φωτός και σκιάς.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Jay Lombard «Ο νους του Θεού» που κυκλοφορεί από τις Eκδόσεις Πεδίο

Πέμπτη 14 Δεκεμβρίου 2017

Παγκόσμια ημέρα αγάπης σήμερα




Παγκόσμια ημέρα αγάπης σήμερα

Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης, η σημερινή

14 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια ημέρα αγάπης!

Παγκόσμια Ημέρα Αγάπης, η σημερινή.
Ας σκεφτούμε μόνο θετικά και τους λόγους που αγαπούμε τους ανθρώπους μας!
Πείτε σε όλους ακόμα και στον εαυτό σας οτι τον αγαπάτε! Γιατί...
  • Η αγάπη γεμίζει τη ζωή μας νόημα. Είναι η πηγή κάθε χαράς.
  • Η αγάπη είναι ζωή και η ζωή αγάπη!
  • Η αγάπη μεταμορφώνει ακόμα και τη θυσία σε χαρά.
  • Όπου υπάρχει αγάπη, υπάρχει και πλούτος και δόξα και υγεία.
Χρόνια μας πολλά!
Είπαν για την αγάπη . . .
  • Όποιος ζει με την αγάπη, ζει με τον Θεό, γιατί ο Θεός είναι αγάπη. Η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στην αγάπη. (Λέων Τολστόι)
  • Η αγάπη είναι υπέροχο πράγμα. Είναι πιο πολύτιμη από τα όμορφα οπάλια. Τα μαργαριτάρια και τα ρόδα δεν μπορούν να την αγοράσουν, ούτε πουλιέται στην αγορά. Δεν μπορούν να την αγοράσουν οι έμποροι και ούτε μπορούν να τη ζυγίσουν με χρυσάφι στη ζυγαριά τους. Το όνομα του Θεού είναι η αγάπη. (Όσκαρ Ουάιλντ)
  • Το φως, η αλήθεια, η αγάπη είναι συνώνυμα του Θεού. (Σκοτ Πεκ)
  • Πεινάμε περισσότερο από έλλειψη αγάπης, παρά από έλλειψη τροφή. (Μητέρα Τερέζα)
  • Οι άνθρωποι κάνουν θετικές αλλαγές μόνο σε ατμόσφαιρα αποδοχής και αγάπης. Είμαστε όλοι άνθρωποι.Κανείς δεν είναι τέλειος. (Τζόν Στάϊνμπεκ)
  • Αγάπη είναι να βλέπεις την καλοσύνη μέσα στον καθένα. (Richard Bacg)
  • Τι άλλο έχουμε να δώσουμε που μας κοστίζει τόσο λίγο; Τι άλλο είναι τόσο ανεξάντλητο; Τι άλλο αποφέρει τόσα οφέλη στο δότη και στο λήπτη; Η αγάπη είναι το μεγαλύτερο δώρο που μας δόθηκε και με τη σειρά μας πρέπει να προσφέρουμε.(Λεό Μπουσκάλια)
  • Με την αγάπη όλα αποκτούν ομορφιά. Το μυστικό της ευτυχίας βρίσκεται στην αγάπη. Όμως είναι τυφλός χωρίς την πίστη ο αγώνας κι η πίστη μάταιη χωρίς το μόχθο κι ο μόχθος άδειος χωρίς αγάπη. Όταν μοχθείτε με αγάπη ενώνεστε με το είναι σας και με το διπλανό σας. Ενώνεστε με τον ίδιο τον Θεό! (Χαλίλ Γκιμπράν)
_________

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2017

O μαγευτικός καθρέφτης του Έρωτα....

O μαγευτικός καθρέφτης του Έρωτα είναι το πιο εντυπωσιακό από την πλειάδα των ευρημάτων που έφερε στο φως στη νεκρόπολη των Αιγών η αρχαιολογική σκαπάνη...